Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

bidden

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Past. R.J. Schreurs (21 okt 2007)

Een van de meest populaire vormen van Tv-vermaak is de zogenaamde talkshow. Praten over van alles en nog wat met iemand die intelligente vragen stelt, want het is boeiend te vernemen wat mensen er allemaal van vinden. Dat bestond vroeger nauwelijks. Ook in een kerk was het helemaal niet zo belangrijk wat een predikant allemaal wist te vertellen, want men kwam er eigenlijk vooral om te bidden. De eucharistie werd erkend als een heel bijzondere manier van bidden en de zogenaamde stille Mis werd heel gewoon gevonden, want bidden en stilte waren sterk met elkaar verbonden. Geen talkshow dus. Toen in de Reformatie de eucharistie vrijwel wegviel, kreeg het gesproken woord en dus ook de preek een veel grotere betekenis. Bidden deed men hardop en samen en niet zo veel, want het is behoorlijk vermoeiend om lange tijd verantwoorde woorden uit te spreken tegenover Hem of Haar die wij erkennen als onze oorsprong en onze bestemming. Bidden wordt dan een intellectuele bezigheid en dat heeft voor de gewone burger weinig aantrekkelijks. Gelukkig zijn er mensen die namens ons allen hebben nagedacht en die hebben een en ander in boekjes geschreven of in dichtvorm en op muziek gezet. En inderdaad zo kunnen we  ook bidden zonder dat we voortdurend diepzinnig moeten bezig zijn. Dat doen we in een kerk vaak: we zingen het oude credo uit volle borst zonder dat we voortdurend proberen te achterhalen wat ze met die woorden uit de eerste eeuwen van het christendom allemaal bedoeld hebben. We zingen overgave en vertrouwen en saamhorigheid rond Jezus Christus en zijn blijde boodschap of we zwijgen en doen hetzelfde in de stilte. Dat kun je alleen doen op plaatsen waar je alleen de wind in de bomen hoort, dat kun je doen als je onder de warme dekens bent gekropen en de dag van je af wilt laten glijden, dat kun je doen samen in een kerk, want samen je open stellen voor Gods nabijheid kan een extra impuls geven, zelfs samen stil zijn.
De eerste leerlingen van Jezus Christus hadden opgemerkt dat Jezus zich regelmatig terugtrok in de stilte. Hij kwam daar telkens geïnspireerd vandaan en daarom vroeger zijn Hem: “Heer, leer ons ook bidden”. Ze kregen het Onze Vader mee. Helemaal niet met de opdracht: “Denk vooral bij elk woord diep na over de betekenis”, ook al is daar niets mis mee. Nee, alleen al die woorden, misschien terwijl wat de dag gaat brengen of gebracht heeft in ons hoofd voorbij trekt. Veel later is daar nog zo’n gebedje bij gekomen, een stukje uit het evangelie en een vraag: Het Weesgegroet. Die woorden is men eindeloos gaan herhalen, misschien wel met in het achterhoofd de goede raad die ons vandaag vanuit de lezingen wordt meegegeven: Geef het niet op, hou vol met je overgave, je vertrouwen, je vragen. We hebben wel eens beweerd dat bijvoorbeeld het Onze Vader niets voor kinderen is, “want ze begrijpen er niets van”. Alweer in de veronderstelling dat bidden vooral een intellectuele bezigheid is, in plaats van een mentale houding, die er niet is voor een paar seconden.
Het christelijk gebed heeft duidelijk zijn eigen kenmerken, niet alleen, maar vooral in de eucharistie, maar we hoeven met ons kruisteken, ons Onze Vader en Weesgegroet en zo meer niet zo schichtig om te gaan. Dat doet de Hindoe en de Moslim ook niet. Die zie je ook in Nederland menigmaal met een kralensnoer in de hand, terwijl de een zachtjes een geluid, een mantra laat horen en de ander bij 99 kralen telkens een andere naam voor Allah uitspreekt. Wacht eens even! Hebben of hadden wij ook niet zoiets? Inderdaad, het Rozenkransgebed, het vele malen herhaalde Onze Vader en Weesgegroet, samen of alleen, hardop of in stilte. Toch eigenlijk een beproefde manier om te onthaasten, zonder voortdurend ons hoofd te pijnigen bij elk woord, maar weer als staan of liggen voor de Eeuwige God, die zelf als een warme deken voelbaar kan zijn.
Over bidden valt natuurlijk alweer heel veel te zeggen, over de inhoud over alle mogelijke vormen. Laat mij dan tenslotte volstaan met de uitnodiging om in deze maand oktober, die te boek staat als de rozenkransmaand, het nog eens te proberen, zonder de inspanningen van onze verlichte geest, weg van onze drukke dag: 5 Onzevaders en 50 Weesgegroetjes. Volgens mij werkt het nog steeds.

Exodus 17,8-13
Amelek rukte op om Israël in Refidim aan te vallen. Toen zei Mozes tegen Jozua: `Kies manschappen uit en trek morgen ten strijde tegen Amelek. Zelf ga ik met de staf van God in mijn hand op de top van de heuvel staan.' Jozua deed wat Mozes hem had opgedragen.
Hij bond de strijd aan met Amelek, terwijl Mozes, Aëron en Chur de top van de heuvel bestegen. En zolang Mozes zijn armen opgeheven hield,
waren de Israëlieten aan de winnende hand. Maar liet hij zijn armen zakken, dan won Amelek. Ten slotte werden Mozes' armen moe.
Daarom haalden ze een steen waar hij op kon zitten.
Aëron en Chur ondersteunden zijn armen, elk aan een kant. Zo bleven zijn armen hooggeheven, tot zonsondergang toe. En Jozua versloeg Amelek en zijn leger met het zwaard.