Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

genezing

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Past. Hans vd Laar (13e zondag jaar B)

Iedereen krijgt ermee te maken. Ook al lijkt het soms van niet. Zelfs degenen, die heel sterk lijken, overkomt het . Mensen worden nou eenmaal ziek. Iemand zei daar laatst over dat hij in de krant een artikel van een neuroloog gelezen had. Die schreef dat we vandaag de dag 2 keer zou oud worden dan pak weg 200-300 jaar geleden. Dat komt door de hygiëne en door het voedsel, maar ook door de wetenschap die op een kunstmatige manier allerlei hulpmiddelen heeft uitgevonden, zodat mensen het langer volhouden. De tijd dat mensen -net zoals de dieren- stierven nadat ze zich voortgeplant hadden en de jongen groot hadden, is al lang voorbij. Toch vinden we het moeilijk om een pil te slikken, een stok te gebruiken of wat voor hulpmiddel dan ook en dus ouder te worden met alle beperkingen die erbij horen.

Nee, ziek zijn is niet fijn voor niemand niet, maar het hoort wel bij het leven.

Daarom zit er veel wijsheid in de eerste lezing voorgelezen door onze lektor: God heeft de dood niet gemaakt. Hij heeft alles geschapen om te bestaan en om heilzaam te zijn. En toch is er ziekte en pijn en dood in het leven van elke mensen in dat van U en van mij in dat van ons allemaal. Dan krijg  je meteen de grote vragen van mensen van alle tijden. Heeft God de schuld van ziekte en dood of redt en bevrijdt God ons net daarvan. Heftige discussies waar geen mens uitkomt als alleen maar argumenten en redeneren de hoofdmoot vormen.

Wij komen hier in onze kerk niet bij elkaar om te redeneren en te argumenteren. Wij zijn bij elkaar om het evangelie te beluisteren. Vandaag over een vrouw die aan bloedvloeiingen lijdt en over het dochtertje van Jaïrus. Twee verhalen, die aan elkaar gekoppeld worden door een gesprek met de Farizeeën. Dat gesprek loopt op niets uit, maar de verhalen over die gelovige vrouw, die de mantel van Jezus aanraakt, zegt des te meer; Zij heeft geen woorden nodig. Zij vertrouwt erop dat het aanraken van Zijn mantel genoeg is en dan staat er in het  evangelie dat er een kracht van hem was uitgegaan. Een prachtige zin. Het vertrouwen van de vrouw die Jezus’ mantel aanraakt,brengt een enorme kracht bij Jezus teweeg en ook bij haarzelf. Ze verdwijnt in de menigte genezen en wel.

De vraag, die in onze tijd dan opkomt is natuurlijk. Kunnen wij in onze tijd waarin geen wonderen meer lijken te gebeuren ook nog zoiets ervaren. De ervaring van veel mensen en ook die van mij is het besef dat mensen ook elkaar tot genezing kunnen zijn. Mensen, die op je pad komen en die je weer heel laten worden. Mensen, die zorg om je hebben of je een kaartje of een attentie sturen, waardoor je weer de goede kant gaat zien.

Natuurlijk blijft ziekte bestaan is de dood onvermijdelijk, maar het vertrouwen van die vrouw in het evangelie het vertrouwen van Jaïrus omwille van zijn dochter, het geloof van mensen in God, die niet de dood heeft gemaakt, maar het leven wil, het onvergankelijke leven zelfs over de grenzen van de dood heen, doet wonderen.

Elke week geven de lezingen hier in de kerk weer een nieuw positief en verfrissend woord en doen ze een beroep op het diepste in onszelf. Ons vertrouwen in God, die leven geeft en ons vertrouwen in onszelf, dat wij elkaar tot steun kunnen zijn in het leven in de geest van Jezus, die ons daarbij tot voorbeeld is en de weg naar elkaar en naar God wijst. Een wonderlijke boodschap tot geluk van ons allemaal. Amen.

Mk. 5, 24-43

Toen Jezus weer met de boot was overgestoken, verzamelde er zich een grote menigte bij hem, en hij bleef aan het meer.  Een van de leiders van de synagoge, die Jaïrus heette, kwam naar hem toe, en toen hij Jezus zag viel hij aan zijn voeten neer. 23 Hij smeekte hem dringend: ‘Mijn dochter ligt op sterven; kom haar de handen opleggen om haar te redden en te zorgen dat ze in leven blijft.’  Hij ging met hem mee. Een grote menigte volgde hem en verdrong zich om hem heen.  Onder hen was ook een vrouw die al twaalf jaar aan bloedverlies leed.  Ze had veel ellende doorgemaakt door de behandeling van allerlei artsen, aan wie ze haar hele vermogen had uitgegeven zonder dat ze ergens baat bij had gehad; integendeel, ze was alleen maar achteruitgegaan.  Ze had gehoord over Jezus, en ze begaf zich tussen de menigte en raakte zijn bovenkleed van achteren aan,  want ze dacht: Als ik alleen zijn kleren maar kan aanraken, zal ik al gered worden.  En meteen hield het bloed op te vloeien en merkte ze aan haar lichaam dat ze voorgoed van de kwaal genezen was.  Op hetzelfde ogenblik werd Jezus zich ervan bewust dat er kracht uit hem was weggestroomd. Midden in de menigte draaide hij zich om en vroeg: ‘Wie heeft mijn kleren aangeraakt?’ 31 Zijn leerlingen zeiden tegen hem: ‘U ziet dat de menigte zich om u verdringt en dan vraagt u: “Wie heeft mij aangeraakt?”’ 32 Maar hij keek om zich heen om te zien wie het gedaan had. 33 De vrouw, die bang was geworden en stond te trillen omdat ze wist wat er met haar was gebeurd, kwam naar hem toe en viel voor hem neer en vertelde hem de hele waarheid. 34 Toen zei hij tegen haar: ‘Uw geloof heeft u gered; ga in vrede en wees genezen van uw kwaal.’

35 Nog voor hij uitgesproken was, kwamen enkele mensen tegen de leider van de synagoge zeggen: ‘Uw dochter is gestorven, waarom valt u de meester nog lastig?’ 36 Maar Jezus hoorde dat en zei tegen de leider van de synagoge: ‘Wees niet bang, maar blijf geloven.’ 37 Hij stond niemand toe om met hem mee te gaan, behalve Petrus, Jakobus en Johannes, de broer van Jakobus. 38 Ze kwamen bij het huis van de leider van de synagoge en zagen daar een groep mensen die luid stonden te huilen en te weeklagen. 39 Hij ging naar binnen en zei tegen hen: ‘Waarom maken jullie zo’n misbaar en huilen jullie? Het kind is niet gestorven, het slaapt.’ 40 Ze lachten hem uit. Maar hij stuurde hen allemaal naar buiten en ging met de vader en moeder van het kind en de leerlingen die bij hem waren de kamer van het kind binnen. 41 Hij pakte de hand van het kind vast en zei tegen haar: ‘Talita koem!’ In onze taal betekent dat: ‘Meisje, ik zeg je, sta op!’ 42 Meteen stond het meisje op en begon heen en weer te lopen. Ze was twaalf jaar. Iedereen was met stomheid geslagen. 43 Hij drukte hun op het hart dat niemand dit te weten mocht komen, en zei dat ze haar te eten moesten geven.