Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

Niet afgezaagd, maar bijgeschaafd, (tweede zondag van pasen)

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: H. van de Laar

Handelingen 2, 42-47
Johannes 20, 19 -31

Na de Goede Vrijdag viering vorige week zei iemand van ons koor bij het naar buitengaan: “Wat was dat een mooie viering. Het was…hoe zal ik het zeggen… het was niet zo afgezaagd als anders..”. Ergens voelde ik me natuurlijk als voorganger in mijn eer aangetast, want elke keer weer probeer je van de weekend liturgie echt iets waardevols te maken. Maar ze had natuurlijk wel een beetje gelijk en ik begrijp ook goed wat ze bedoelde , want elk weekend weer lezen we de lezingen uit de Schrift, bidden we de voorbeden, delen we het brood en danken we God biddend en zingend in ons samenzijn.

De kruisweg was anders. Een andere volgorde; andere teksten; een kruis werd gedragen; het was heel stil; anders dan anders. En blijkbaar sprak dat aan, Waarom dan niet elke zondag naar een nieuwe vorm gezocht, naar een andere vorm van haal eens een band in huis, een orkest. Doe nou eens niet altijd een evangelie en een eerste lezing. Want die hebben we al zo vaak gehoord… Het zijn allemaal suggesties om het probleem van het gevoel van afgezaagdheid wat bij te schaven, want saai is niks. Daar krijg je geen kick van. Je moet toch minstens het gevoel hebben dat er adrenaline gaat stromen. Een concert van Tina Turner (leeft ze nog)…dat is pas kicken. Maar, beste mensen, als je Tina Turner voor de 26ste keer achtereen elke week hoort hier in de kerk dan denk ik dat er die 26ste keer toch weer dezelfde mensen zijn dan voorheen.

En toch... vallen we hier in onze eigen kerk steeds maar weer terug op die oude en vertrouwde volgorde van twee lezingen, de voorbeden, samen delen met elkaar net als vandaag.

We lezen in de eerste lezing over de oorsprong ervan. De eerste christenen bleven trouw aan de leer van de apostelen en ijverig in het breken van het brood en het gebed.

Was dat nu een grote gemeente? Nee, zeker niet! Ze zal stukken kleiner geweest zijn dan onze parochiegemeenschap. Ze waren misschien met een paar honderd mensen, maar het is mooi en goed om te lezen en te horen wat ze deden en bleven proberen. Ze verdeelden hun bezittingen naar ieders behoefte: Hier heb je mijn auto, want vandaag heb ik ‘m niet nodig. Bezochten trouw en eensgezind de tempel. Geen strijd over conservatief of progressief, zo lijkt het, geen gevechten over ambt of kerk of over wie wel en wie niet iets mag, maar trouw en eensgezind en doen wat er gedaan moet worden. En ze braken het brood in een of ander huis. Geen gezeur of hoge torens die gerestaureerd moeten worden voor miljoenen euro’s , maar gewoon brood delen in een of ander huis. Was het brood geconsacreerd of niet? Het staat er niet bij. Was er een priester een diaken een pastor een voorganger bij? Nee, er staat: Ze genoten samen hun voedsel in blijdschap een eenvoud van hart. Ze loofden God en stonden bij het hele volk in de gunst.

Een andere tijd natuurlijk, want of je nu als gelovige wel zo in de gunst staat in de ogen van anderen: “Je bent toch hartstikke gek dat je zo vroeg opstaat. Doe wat leuks. Daar in die kerk is het toch altijd hetzelfde”. En wij lezen toch, lezingen van lang geleden, breken brood en danken God. Het flitst niet, geen adrenaline of andere shots, maar eenvoudig samenkomen, luisteren naar eenvoudige woorden, samen breken en delen en God danken. Dat doen we nog steeds omdat we in alle eenvoud gemeenschap willen zijn in de geest van Jezus Christus. Ook al is dat vaak best moeilijk. In 2000 jaar geschiedenis van kerk en christendom zijn er veel randverschijnselen haast belangrijker geworden dan deze kern van het samenkomen.

Liturgie vieren is het leven vieren en vooruitlopen op hoe het leven zou kunnen zijn. Daarom delen we het brood; om Jezus te gedenken en om ons zelf te realiseren dat we moeten delen met elkaar. We bidden voor de gemeenschap, voor de wereld voor mensen in Israël en Palestina, waar we zelf helemaal niets aan kunnen veranderen en proberen in het klein, in onze eigen omgeving de handen voor elkaar uit de mouwen te steken.

Liturgie vieren is het leven vieren. Zo doen we dat al 2000 jaar: luisteren naar oude woorden.

Om onszelf te laten inspireren, samen breken en delen met elkaar en God danken om ons aan te laten sporen te blijven geloven in het leven zoals Thomas, die - kritisch net als wij -, we in het evangelie horen zeggen, dat het allemaal zo mooi toch niet kan zijn en dat hij eerst zijn handen in de wondtekenen wil leggen. Eerst maar eens zien en dan geloven.

Uiteindelijk roep hij uit: Mijn Heer en mijn God en misschien lijken we wel een beetje op hem als we proberen te geloven, proberen te delen , te bidden en God te blijven danken in alle eenvoud. Amen.