Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

Een "deel-gebaar" (Sacramentsdag)

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Past. R. Schreurs

Met gebaren kun je, zonder er iets bij te zeggen, heel wat duidelijk maken: Kom eens even hier, maak dat je wegkomt, pas op! Mensen die doof zijn moeten het soms helemaal van gebaren hebben en dat lukt nog ook. We zeggen wel eens: “Let op je woorden”, maar dat geldt evenzeer voor gebaren. Als je iemand een hand geeft om te begroeten maar je kijkt intussen niet naar hem of haar maar naar een ander dan is dat geen hartelijke begroeting. Als je naar iemand zwaait en kijkt tegelijk naar je schoenen dan weet die ander zelfs nauwelijks waar het hier om gaat. Gebaren kunnen zo weinig of niets meer zeggen.

Een versleten gebaar vraagt om opwaardering. Het is een mondiaal verspreide gewoonte om elkaar te kussen als het een vriendelijke begroeting wil zijn. Een of twee kussen is vrijwel overal genoeg, behalve in ons land, want wij houden de wangetjes voorzichtig tegen die van de ander en maken daarbij een smakkend geluidje bij het oor; het is toch al geen kussen dus doen we het drie keer, een bescheiden opwaardering. Daarom kunnen we het niet bij een gebaar laten en geven er ondersteuning aan door ook al vaststaande woorden: Hoe gaat het, je ziet er goed uit, fijn dat je er bent.

Mensen die om elkaar geven, geven elkaar vaker een hand of kussen. In zuidelijke landen doen ze dat dan ook in de kerk op het moment dat in de liturgie bedoeld is voor de vredewens. Een handje met Kerst of Pasen kan hier nog net en dan wel op uitdrukkelijk verzoek, maar voor de rest krijg je dat in ons land niet van de grond. We hebben wel geen ruzie met elkaar maar houden ons verder gedeisd. En toch is er een ander gebaar in de kerk dat uitgerekend tot de kern van ons christendom behoort. Aan dat gebaar worden we vandaag op deze dag die als "Sacramentsdag" te boek staat herinnerd. Ik bedoel niet het kruisteken, waar het vorige week over ging, maar aan dat gebaar van breken en delen, regelrecht uit de opdracht die Jezus aan zijn leerlingen meegaf. Hij vierde met zijn leerlingen een jaarlijks terugkerend bevrijdingsfeest dat zij Pasen noemden. Dat deden ze met een maaltijd die werd ingeleid met een rituele handeling: brood breken en delen. Een bijna versleten gebaar kreeg nu echter een volkomen opgewaardeerde betekenis doordat Jezus er bij zei: “Zo gebroken voor elkaar en gedeeld aan elkaar, dat ben ik helemaal ten voeten uit. Er was geen leerling die dat zou tegenspreken, want ze hadden Hem niet anders gekend als zichzelf gevend. "Blijf dat nou maar doen om mij niet te vergeten". zei Hij er bij. Daar bedoelde Hij echt niet alleen dat een keer per jaar breken en delen van dat brood mee, maar juist die manier van omgaan met medemensen.

Dat gebaar en die woorden herhalen we nog steeds in een kerkgebouw, maar wat komt er buiten dat gebouw verder van terecht en daar was het toch voor bedoeld. Het is ook nogal wat: delen. Als we aan een kind vragen een zak chips met de vriendjes te delen zal het zich niet beperken tot een chipje per kind om de rest alleen op te eten. Delen is meer en dan gaat het bij Jezus niet zozeer om geld of goed alswel om het delen van je leven, van tijd, belangstelling van zorg en dat soort dingen. We komen dikwijls niet veel verder als met dat smakje in de lucht bij het kussen. Maar het mag toch weer eens opgewaardeerd, niet met meer woord en gebaar in de kerk, maar vooral wat meer daarbuiten.

In dit geval zeggen gebaren echt veel meer dan woorden.