Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

kiemen

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Hans van de Laar, zondag 28 maart (5de zondag van de 40 dagen jaar c)

"Iets nieuws ga ik maken, Kijk het is al aan het kiemen"

"De aanslag in Madrid. Honderden slachtoffers. Onschuldige mensen. Vreselijk. Al die terreur. Geweld in Irak. Geen massavernietigingswapens gevonden, maar wel heel veel doden inmiddels. Onschuldige burgers aan alle kanten. Moord en dubbele moord zelfs -allemaal vanwege geld. Zinloos geweld-. Maar is niet alle geweld altijd en overal hartstikke zinloos?"

Heeft U dat ook, dat de wereld soms op je afkomt en dat je jezelf het liefst terugzou trekken uit deze maatschappij. De krant de deur uit, De televisie uit en internet voor een hele tijd afgesloten, want dikwijls is het niet te bevatten. De wereld en alles wat erop de aardbol gebeurt, komt elke dag je huis in. Je raakt verdoofd door de beelden, door het geweld, door de strijd en door al die tegenstrijdige belangen. En toch je blijft de krant lezen, en wil je weten wat er gebeurt. Je wilt je kop niet in het zand steken en je moet mee met de stroom, want ondanks de zoveelste hongersnood in Ethiopië moeten er op zaterdagmiddag toch nieuwe meubels gekocht worden. Je raakt verdoofd, immuun voor alles en onbewust maken we een scheiding in wat ons nog wel en wat ons niet meer kan raken. De overleden kat van de buren kan erger zijn dan al die doden in Madrid. Ook dat is verdoving. En ik zeg het absoluut niet verwijtend of beschuldigend naar U of naar wie dan ook, want iedereen moet mee met de stroom. U en ik; wij allemaal. Het gaat niet anders. Het is niet anders.

Afgelopen week kwam er een huwelijksstel praten over hun voorgenomen plannen, want ook als je trouwt moet je mee met de stroom, al wil je het allemaal wel anders doen. Ze vertelden van hun huwelijk, va hun plannen over het huis en de kinderen over het trouwfeest en wat al niet meer. Ook over dat gevoel van machteloosheid tegenover zoveel in de wereld, kwam aan bod. Ook de kinderwens en het feit dat als je kinderen wilt en echt voor ze wilt zorgen, dat je dan bijna gedwongen bent om toch met tweeën te blijven werken, want je moet mee met de stroom. Iedereen doet het zo. Je wilt je kind toch het beste meegeven: dus ook de kinderwagen, de buggy, de maxi cosi en noem alle toestanden maar op. Ook daardoor kun je verdoofd raken. Je terugtrekken in je eigen leventje en er maar iets van maken. Nergens klinkt dan nog een stem van hoop, van verwachting, maar wel is er een stil en diep verlangen te horen in heel die verdrietige opsomming: een verlangen naar iets nieuws; een verlangen naar een andere wereld, naar nieuwe mensen; een andere tijd; een verlangen naar licht en naar leven.

Ook bij Jesaja in de eerste lezing horen we van precies dat verlangen. Al meer dan 2500 jaar geleden hadden mensen hetzelfde gevoel als wij vandaag. Dat het mis was met de wereld, dat er geen hoop en licht meer was. Daarom zegt Jesaja: Denk maar niet langer aan wat vroeger is gebeurd en aan wat eens is geschied. Zie ik ga iets nieuws maken. Kijk, het is al aan het kiemen. Het is een beeld van hoop. Een beeld van een kleine verandering, die net het verschil kan betekenen.

Grote veranderingen in de wereld gebeuren er niet. Het is niet ineens een veilige en liefdevolle plaats om te leven. Politici veranderen de wereld niet. In onze eigen kerk zelfs precies hetzelfde. Grote veranderingen komen niet van bovenaf, maar beginnen in het klein in een parochie met een bezoekje of een goed woord. Dat zijn de tekens van hoop. Daar zien we dat het aan kiemen is: een lichtje of een kleine attentie van de ziekenbezoekgroep aan een mevrouw die amper weet heeft van het bestaan van onze kerk, die toch een bloemetje of een kaartje krijgt naar aanleiding van een ziekenhuisopname. Een kaartje naar iemand met goede woorden naar aanleiding van een verdrietige gebeurtenis. Er zijn veel lichtpuntjes om ons heen. Natuurlijk kun je elkaar ook stenigen met verwijten. Maar de vraag van Jezus in het evangelie is ontzettend scherp: Wie gooit de eerste steen. Wie heeft er zelf geen fouten gemaakt, wie is nooit aan een ruzie begonnen. Wie heeft er geen littekens opgelopen op de weg.

En toch.. zie iets nieuws gaat beginnen. Kijk het is al aan het kiemen. Pasen kan het worden over een paar weken als we zelf willen planten, willen zaaien en ook willen zien ontkiemen. Nog een paar weken totdat het Pasen is en Jezus laat zien dat God zal voltooien waaraan mensen in het klein al aan zijn begonnen. Nog een heel leven om er zelf steeds opnieuw en in het klein een nieuw begin mee te maken. Amen.

Jesaja 43,16 21.

Zo spreekt de Heer, die door de zee een weg legt, een baan door de onstuimige golven; en die wagen en paard daarover laat gaan, leger en strijdmacht, gesloten aaneen, maar dan gaan ze rusten, staan niet meer op, uitgeblust zijn ze, uitgedoofd als een vlaspit. Denk niet meer aan het verleden en sla geen acht op wat reeds lang voorbij is: Ik onderneem iets nieuws, het begin is er al: ziet ge het niet? Een weg leg Ik door de steppe, rivieren laat Ik stromen door de woestijn. De wilde dieren zullen ontzag voor Mij hebben, de jakhalzen en de struisvogels; want door de steppe laat Ik beken stromen, rivieren door de woestijn, zodat mijn uitverkoren volk zich kan laven: en dit volk dat Ik Mij gevormd heb zal mijn lof verkondigen!