Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

De vreugde van de heer zal je kracht geven

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Hans van de Laar, zondag 25 januari 2004 (derde zondag door het jaar C)

Misschien moet U wel eens met lood in je schoenen naar de baas om een heel vervelende boodschap door te geven over aan collega. Je vindt dat je er niet meer onderuit kunt, want na het al 10 keer met hem besproken te hebben, verandert er niets. Maar je moet wat, want de zaak, het werk en iedereen lijdt eronder. Loodzwaar is het om die stap dan te zetten al is het voor de goede zaak.

Misschien heb je wel eens verdriet om alle mensen, die je ontzettend mist. Het is stil om je heen geworden en je weet, dat je er zelf iets aan moet doen om niet te vereenzamen, om niet in een zwart gat terecht te komen. Je moet stappen zetten, maar elke stap doet zeer. En als je erop uit gaat, kun je ook nog eens gekwetst worden. Loodzwaar ook al weet je dat het goed voor je is.

Misschien kost het U veel moeite. De kinderen zijn nog klein, maar ze moeten opgevoed worden. Het valt niet mee om elke keer weer uit te leggen wat wel en niet mag, om te corrigeren en steeds maar weer te zeggen dat delen met andere kinderen heel belangrijk is. Natuurlijk lijkt het veel gemakkelijker om ze maar voor de t.v. of achter de computer te zetten, want het leven is natuurlijk voor veel mensen hartstikke druk. Soms is het zwaar om steeds maar weer uit te leggen, wat goed is en wat niet, om de tijd te nemen een spelletje met ze toen of een verhaal voor te lezen. Het kan loodzwaar zijn. Hoe kom je er toch toe?

Misschien is het je taak om als pastor de werkgroepen in de geloofsgemeenschap goed op peil te houden, maar voor de zoveelste keer gaan er weer mensen weg. Wie moet je nou nog vragen voor een bepaalde klus, want er moet toch weer eerste communie gevierd worden. Voor de zoveelste keer op zoek naar een nieuwe voorzitter. Zouden ze weer 'nee' zeggen of valt het deze keer mee. Ook die gang kan wel eens zwaar zijn. Je gaat met enthousiasme er op af, maar achter het masker is het ook wel eens zo zwaar als lood als iemand na een paar weken denken toch wee 'nee' zegt.

Een hele tijd geleden al weer was ik op bezinningsdagen in Berkel-Enschot bij de de zusters Trapistinnen; een beschouwende orde. Daar wordt niet veel gepraat. Wel heel mooi gezongen. De serene stemmen bewaard om Christus lof toe te zingen. Het was een stille week. De bedoeling was dat we zelf onze mond hielden om misschien God zelf te kunnen horen in de stilte. Dat valt niet mee. Zo lang stil zijn is erg moeilijk. Ik raakte in die week aan de praat met de gastenzuster. Ze was zowat 60 jaar en ze vertelde van haar leven als Trapistin.

Ze was dit stille klooster in gegaan om te bidden en in gebed en zang God te vinden en ook zichzelf. Ze werd door de orde naar Oeganda gestuurd, naar een of ander missiepost of zo. Vijftien jaar is ze daar gebleven. Ze vond het erg zwaar, maar het moest en ze deed het dan ook zoals ze zo mooi zei: "Met de vreugde van Christus". Toen ze terug naar Nederland mocht komen, dacht ze dat de tijd om te bidden gekomen was, maar ze werd naar de keuken van het klooster gestuurd. Hard werken, schrobben, poetsen, gekletter van pannen en wat al niet meer en weinig tijd om te doen wat ze graag wilde: stil worden bidden. Ze vond het loodzwaar, maar zo zei ze weer: "Ik deed het met de vreugde van Christus. Een nieuwe jonge abdis vroeg later wat ze graag wilde doen en de zuster antwoordde: "heel gewoon bidden als kloosterzuster". De abdis zou het overwegen en ze werd benoemd tot gastenzuster, want ze was zo goed in het leggen van contacten. Ze vond het heel zwaar, maar ze zei tegen me: "Ik doe het nog steeds met de vreugde van Christus. Ik weet niet precies wat ze bedoelde en vandaag staat er in de eerste lezing zo tegen het einde ook zoiets: "Laat de vreugde van de Heer Uw kracht zijn".

Natuurlijk gaat het leven lang niet altijd zoals je wenst en is het leven ook geen spoorboekje met vast vertrek - en aankomsttijden. Allerlei dingen gebeuren op je weg en misschien komen ze zelfs ongewild op je weg om je te doen laten groeien. Voor die lieve gastenzuster werd het deel van haar wezen om alles wat op haar weg kwam met de vreugde van Christus te benaderen. Het gaat niet om wat ik wil, maar om de manier waarop ik er mee omga. Ze noemde het de vreugde van Christus net zoals Nehemia dat deed en het is: doen wat gedaan moet worden; hartelijk, vriendelijk, krachtig als een leeuw en met een warm hart.

Zo kunnen leven is misschien wel een gave van God en misschien is het ook wel onze opdracht om met die gave te spelen, te leven en te werken. Soms is het lood - en loodzwaar en moet er veel te veel, is het slopend die ziekte en is de eenzaamheid niet te harden. Maar er wordt ons gezegd: De vreugde van de Heer zal je kracht geven en met die vreugde in het diepste van onszelf mogen we weer verdergaan op de weg die ons gegeven is. Amen.

Nehemia 8, 2 4a.5 6.8 10

In die dagen bracht de priester Ezra het boek van de wet voor de vergadering van mannen en vrouwen en van allen die de voorlezing konden volgen. Het was de eerste dag van de zevende maand. Vanaf de dageraad tot de middag las Ezra voor uit het boek op het plein voor de Waterpoort ten aanhoren van mannen en vrouwen en van allen die het konden volgen. Het volk luisterde aandachtig naar de voorlezing van het wetboek. Ezra, de schriftgeleerde, ging op een houten verhoog staan dat voor die gelegenheid opgeslagen was. Ten aanschouwe van heel het volk, hij stak immers boven allen uit, opende Ezra het boek. Op dat ogenblik gingen allen staan. Ezra prees de Heer, de grote God, en heel het volk antwoordde: 'Amen, amen!' De levieten staken hun handen omhoog, zij bogen het hoofd en zij aanbaden de Heer met het gezicht tegen de grond. Zij lazen uit het boek van Gods wet, legden het uit en verklaarden de betekenis, zodat allen de lezing verstonden. Vervolgens zeiden Nehemia, de landvoogd, Ezra de priester en schriftgeleerde, en de levieten die de uitleg gaven tot heel het volk: 'Deze dag is aan de Heer, uw God, gewijd. Gij moogt dus niet treurig zijn en niet wenen'. Het hele volk was namelijk in tranen uitgebarsten toen het de woorden van de wet hoorde. En ze zeiden hun: 'Komt, gaat lekker eten en drinkt er zoete wijn bij en deelt ervan mee aan wie niets heeft, want deze dag is aan onze Heer gewijd. Weest niet bedroefd, maar de vreugde die de Heer u schenkt zij uw kracht'.