Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

Ons kerkgebouw (ivm Musical 2003)

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Past. R. Schreurs

Het is niet de eerste keer dat ons kerkgebouw voor een ander doel gebruikt wordt dan uitsluitend voor de eredienst. Dat dwingt tenminste tot de vraag: Kan dit eigenlijk wel? We vieren hier vreugde en verdriet in allerlei vieringen, met de eucharistieviering als de meest centrale viering waarvoor een kerk wordt gebruikt. Wat we nu hier zien is wat er nodig is om een eigentijdse musical uit te voeren. Is zo'n andere bestemming wel te rijmen met een kerkdienst? Dus kijken we even terug.

De allereerste eucharistieviering, het Laatste Avondmaal waarin Jezus zelf voorganger was, werd niet gehouden in een kerk. Dergelijke gebouwen waren er wel in de joodse wereld van Jezus van Nazareth,de synagogen, maar Jezus liet een zaaltje huren in een soort restaurant, een bovenzaal .

De eerste christenen kwamen kort daarna wekelijks bijeen "in een of ander huis" zo staat er in de Handelingen van de apostelen. Eeuwen later ging men daarvoor een soort tempeltjes gebruiken zoals men die kende uit de heidense wereld, maar die werden niet alleen voor de eredienst gebruikt. Er werd daar vergaderd, feest gevierd, gedanst, gezongen, het waren plaatsen van ontmoeting van mensen onder mensen en natuurlijk plaatsen waar mensen God trachtten te ontmoeten. Dat hoorde bij elkaar. Het kerkgebouw was een centrale plaats voor het bijeenhouden van een gemeenschap, specifiek een gelovige gemeenschap en men deed daar alles wat daar aan bij kon dragen, natuurlijk ook eucharistie vieren. Zo werd het kerkgebouw de plaats waar men zich even kon onttrekken aan de zorgen van het dagelijkse leven in Gods nabijheid tegelijk met de nabijheid van mensen. Het werd zelfs een vluchtplaats die erkenning kreeg: wie een kerk binnen wist te vluchten wist zich beschermd tegen arrestatie, want daar golden andere wetten dan die van een soms gewelddadige samenleving.(kerkasyl noemde men dat).

De eucharistieviering had toentertijd een plaats midden in het dagelijks bestaan, was daarvan uitdrukking en tegelijk inspiratie daarvoor, om met elkaar leven en bezit te delen vooral met de armen en zwakken. Maar stilaan kwam die eucharistieviering verder af te staan van dat dagelijks leven, het werd een heilig gebeuren dat zich voltrok steeds verder af van de gewone boer of burger. De gebouwen werden niet alleen soms buitensporig groot omdat een of andere koning er een prestigeobject van maakte maar je kon zelfs aan de bouw zien dat er vooral naar de hemel werd gewezen, in de gotische bouwstijl, meer dan naar het gewone aardse bestaan. De meeste neogotische kerken waar Nederland mee is vol gezet lenen zich eigenlijk ook nergens anders meer voor. Dat heeft voordelen voor het vieren en wegwezen uit het dagelijks leven, dat is meteen ook het nadeel.

In de jaren 60, de tijd waarin ons kerkgebouw is neergezet, werd de volkstaal in de liturgie ingevoerd, het altaar naar het volk gekeerd, kortom: er werd weer aansluiting gezocht bij het leven van vreugde, verdriet en zorgen van de aanwezigen. Daarom heeft onze kerk een ronde vorm, uitdrukking van de het samenzijn rond de maaltijd des Heren. De architect had een verhoog ontworpen voor de plaats waar nu altijd het altaar staat, maar mijn voorganger pastoor Verbruggen vond dat daarmee de multifunctionaliteit waarvoor het gebouw bedoeld was, dan minder tot zijn recht kwam. Het altaar werd verplaatsbaar, maar daarom kon er volgens de Romeinse regels geen kerkwijding plaats vinden, want die schrijven een niet verplaatsbaar stenen altaar voor. Toch is Mgr Bekkers naar hier gekomen om met wijwater rond de kerk te trekken al heette dit geen officiële kerkwijding.

Van die ideeën van de jaren 60, zoals die in het Tweede Vaticaans Concilie werden vastgelegd, is steeds minder terecht gekomen en zo ook van de multifunctionele bedoelingen voor ons kerkgebouw. Veel kerken in Nederland en elders zijn zo ver weg gebleven van de gewone samenleving dat men de weg daarheen maar moeilijk vindt. Dat noodzaakt hier en daar tot kerksluiting, maar tegelijk is er weer een zoektocht naar aansluiting bij de daagse levenswijze van gewone mensen, om tenminste voor even de gelegenheid te geven tot elkaar ontmoeten en opnieuw een vrijplaats te zijn. Ons voornemen om een keer per maand, met Palmzondag voor het eerst, na de kerkdienst koffie of thee te drinken staat in die lijn.

Natuurlijk is er ook nagedacht over de mogelijkheid tot uitvoeren van een musical, alweer iets anders dan een concert, dan een zangspel voor gehandicapten, een gedachtenis van de Herculesramp of Passiespelen(een kleine greep uit de diverse gebeurtenissen die hier plaats vonden). Het gaat over een eigentijds stukje cultuur van en voor Bestse mensen, waar kunstenaars en allerlei medewerksters en -werkers elkaar ontmoeten,tot een vriendschappelijke eenheid, een bijdrage dus aan Bestse mensen. Dat was toch ook de bedoeling van het gebouw. Wij hopen van harte dat dit doel wordt bereikt.

Volgende week is alles weer gewoon en gaan we nadenken over wat er achteraf van te zeggen is. Als we weer gaan proberen hier God zelf te ontmoeten dan kan het alleen maar lukken als we in staat zijn in vreugde en vriendschap mensen te ontmoeten. Moeten we toch maar blijven doen als het kan. Laten we het maar koesteren zo'n gebouw waar dat kan.