Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

Oh, was ik maar. . .

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Past. R. Schreurs

“Een volk dat geen idealen meer heeft verkommert” . Als we ons eventjes los maken van de vraag hoe het er nu voor staat dan mogen we vaststellen dat we in elk geval idealen hebben gehad. Er was een dag waarop de ware levenspartner het leven binnen stapte en samen werden er plannen gemaakt voor welzijn en welvaart binnen een gezin. Het leven kan zo mooi zijn en dat was het bijvoorbeeld tot op de dag dat de puberteit in de kinderen doorbrak. De eensgezindheid over de aanpak daarvan kan wankel zijn en de jongelui kunnen het leven zo zuur maken dat de gedachte opwelt, zoals in menig lied gezongen:” Oh, was ik maar bij moeder thuis gebleven”, of “Oh, was ik maar nooit getrouwd”. We kijken tegen een puinhoop aan -want dat kunnen ze er van maken – en dan is het moeilijk om de omstandigheden en de mensen, de kinderen, te nemen zoals ze zijn er door te gaan met de poging er het beste van te maken. Een andere keuze is er niet te maken of het zou moeten zijn zoals sommige ijzervreters het aanpakken: “Als Kees of Marieke zich hier niet kunnen aanpassen, dan moeten ze maar vertrekken”. Als elke acceptatie en openheid ontbreekt kan er van verbetering geen sprake meer zijn.

Zo hebben we ook van die idealen gehad om hart en land open te stellen voor de opgejaagde vluchteling, de verkommerde medemens in het ontwikkelingsland. Prachtig, maar Nederlands is een moeilijke taal en sommige allochtonen kunnen wat wij autochtonen ook kunnen: Er hier en daar een puinhoop van maken. Dan begint het beetje begrip en de acceptatie van een vreemde cultuur te krimpen. Hier en daar hoor je dan ook : “We hadden er niet aan moeten beginnen, zonder hen hebben we al problemen genoeg, het zijn er te veel, de maat is vol”. Waar de openheid en acceptatie ontbreekt daar valt een groot gat in het netwerk van waarden dat ons persoonlijk leven en ons maatschappelijk leven bijeenhoudt, daar vallen mensen doorheen naar de onderkant van het bestaan. Dan is goede raad duur.

We lazen dat Mozes er iets op had gevonden toen zijn volkje alleen nog maar ellende en puinhopen zag, toen ze wilden gaan zingen: Oh, waren we maar in Egypte gebleven”. Hij vond enkele mensen uit wie de inspiratie van het begin nog niet geweken was bereid om naar water te gaan zoeken en dat beetje water was genoeg om de omslag te doen plaats vinden. De ellende werd genomen voor wat ze was en het ideaal werd weer opgepakt.

Een Samaritaan stond er in Jezus’ tijd niet beter voor dan een uitgeprocedeerde allochtoon bij ons en toen het ook nog eens een vrouw was die bovendien haar vijfde man aan het verslijten was, toen. . . ja toen opende Hij zijn hart en accepteerde de levende puinhoop die daar voor Hem zat. Niet dat alle eigen hogere beginselen werden overgeslagen,maar er ontstond een gesprek en de weg naar een nieuwe toekomst lag open.

Kijken we nog gauw even hoe het in Gods kerk gaat. Het instituut voldoet voor velen niet meer aan de verwachtingen. We verketteren niemand, maar luisteren ook naar niemand. Kerkbezoek loopt terug, de glansrol van paus, bisschoppen en priesters is verbleekt. Daar grijpt iemand naar de botte bijl: “Vrouwen aan het altaar, nooit!, geen fusies van parochies, geen kerken sluiten, geen uitvaart zonder mis, geen zegen voor gescheiden echtelieden”. Om boven de puinhoop van het heden uit te komen wordt de ballon van het verleden opgepompt, maar daarmee wil hij nog niet opstijgen.

We hebben geen andere keuze dan het heden met haar eigen omstandigheden en mensen te accepteren met de uitdaging er het beste van te maken. Wel dient eerst dat gat veroorzaakt door onverdraagzaamheid en gebrek aan openheid gedicht te worden, het netwerk moet worden geboet. Op een dag zal het weer kunnen functioneren, ongetwijfeld!

Exodus 17, 3-7

In die dagen, leden de Israëlieten tijdens de woestijntocht hevige dorst. Zij bleven tegen Mozes morren en zeiden: 'Waarom hebt gij ons weggevoerd uit Egypte als wij toch met kinderen en vee van dorst moeten sterven?' Mozes klaagde zijn nood bij de Heer: 'Wat moet ik toch aan met dit volk? Ze staan op het punt mij te stenigen'. De Heer gaf Mozes ten antwoord: 'Ga met enkelen van Israëls oudsten voor het volk uit, neem in uw hand de staf waarmee ge de Nijl geslagen hebt en begeef u op weg. Ik zal ginds, voor uw ogen, op een rots staan, op de Horeb. Sla op die rots: er zal water uitstromen zodat de mensen kunnen drinken'. Mozes deed dat in het bijzijn van Israëls oudsten. Hij noemde de plaats Massa en Meriba vanwege de verwijten der Israëlieten en omdat zij de Heer hadden uitgedaagd door zich af te vragen: Is de Heer nu bij ons of niet?