Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

nooit genoeg

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Past. Hans van de Laar

Zondag 5 augustus 2012.
18 de week door het jaar B

Nooit genoeg

Kent U het verhaal van rupsje nooit genoeg.
Het ging over een rupsje dat vreselijk veel honger had.
Het bleef maar eten.
De blaadjes van de struik waarin ze woonde en toen die op waren die van de boom even verder op en daarna zelfs fruit en snoep.
Een niet te stillen honger naar meer en nog veel meer.
Een verhaaltje om kinderen duidelijk te maken dat er ook grenzen kunnen zijn aan eten en drinken en aan wensen en hebben.
Maar misschien is het nog veel meer een verhaal over volwassenen.
Kijk eens naar de Olympische spelen.
Ze willen allemaal de beste zijn, het hoogste bereiken en als iemand anders de gouden medaille krijgt, is er diepe treurnis.
We tellen de medailles!
Welk land heeft er de meeste!
Op de hoeveelste plaats staat Nederland en hoeveel komen er nog bij?
Allemaal leuk natuurlijk, maar ging het bij die Olympische spelen uiteindelijk niet om meedoen?
Had Pierre de Coubertin niet op het oog om sporters van alle landen te verbinden en daardoor de saamhorigheid op onze aarde een klein beetje te vergroten?
En toch, hebben we het gemaakt tot een strijd op leven en dood om te winnen te presteren en is het aantal gouden plakken nooit genoeg.
Ook in onze samenleving kunnen we er wat van.
Wie verdient het meeste?
Wie heeft de hoogste punten op school?
Wie maakt de verste vakante?
We krijgen er nooit genoeg van om te vergelijken en steeds maar meer te willen.

In de tijd dat de Israëlieten met Mozes door de woestijn trokken was het al net zo.
Ze gingen op weg naar het beloofde land.
Na die lange tijd van slavernij in Egypte waren ze eindelijk vrij.
Maar ze laten zich als snel inpakken door al die puur menselijke verlangens naar bezit en naar de eerste en de beste willen zijn.
Ze beginnen te klagen tegen Mozes.
Zaten we nog maar in Egypte waar we dicht bij de vleespotten zaten en volop te eten hadden.
De God van Mozes hoort het aan en zegt: Ik zal het brood laten regenen uit de hemel.
En daar snappen ze helemaal niets van.
Duizend jaar later, in de tijd dat Jezus leeft, gaat het nog steeds zo.
Vorige week nog hoorden we in het evangelie over de broodvermenigvuldiging.
Dat prachtige verhaal over samen delen.
Die gebeurtenis, waarbij iedereen genoeg had.
Een wonderlijk gebeuren.
En nu kort daarna al weer gezeur en gemor.
Jezus merkt dat mensen alleen maar naar hem toekomen opdat ze volop kunnen eten en daarom zegt Hij: maak toch niet zoveel werk van vergankelijk voedsel, maar liever van het voedsel van het eeuwig leven.
Gelukkig vragen de mensen verder en vragen ze aan Jezus "Wat moeten we dan doen als we de werken willen verrichten die God van ons vraagt?".
Jezus zegt: "geloof in Hem die Hij gezonden heeft?
En dat is precies waar het om gaat.
De boodschap waarvoor Jezus staat en waarvoor Hij zijn leven gaf, is dat mensen delen met elkaar zoals Jezus zijn leven deelde tot in de dood toe.
Niet de eerste willen zijn, maar dienstbaar.
Niet voorop hoeven staan of aan de rechterhand van Zijn Vader willen zitten, maar bezig zijn met het geluk van een ander en daardoor zelf gelukkig worden.
Rupsje nooit genoeg vreet zijn buikje vol, en wordt misselijk en ziek, maar door zijn metamorfose verandert hij van binnen en van buiten en een prachtige vlinder verschijnt, waarvan anderen mogen genieten en waarvan hij zelf ook veel gelukkiger wordt.
Tijdens de Olympische spelen zijn toch ook de mooiste momenten, die momenten waarop er iets bijzonder gebeurt in een race of wedstrijd.
Iemand die een ander een duwtje in de rug geeft, een glimlach schenkt of sportief iemand feliciteert.
Laten we van ons leven hier maar een soort Olympische spelen maken, waarin het meedoen belangrijker is dan het winnen, waarin het gaat om dat jij er toe doet, dat een ander ertoe doet.
Daarmee verdienen we geen gouden medailles, maar wel een gouden leven met elkaar,
onder Gods Zegen. Amen.

Joh 6, 24-35
Toen de mensen zagen dat Jezus en zijn leerlingen er niet waren, stapten ze in die boten en voeren ze naar Kafarnaüm om hem te zoeken.
Ze vonden hem aan de overkant van het meer en vroegen: ‘Rabbi, wanneer bent u hier gekomen?’  
Jezus zei: ‘Waarachtig, ik verzeker u: u zoekt me niet omdat u tekenen hebt gezien, maar omdat u brood gegeten hebt en verzadigd bent.  
U moet geen moeite doen voor voedsel dat vergaat, maar voor voedsel dat niet vergaat en eeuwig leven geeft;
de Mensenzoon zal het u geven, want de Vader, God zelf, heeft hem die volmacht gegeven.’  
Ze vroegen: ‘Wat moeten we doen? Hoe doen we wat God wil?’  
‘Dit moet u voor God doen: geloven in hem die hij gezonden heeft,’ antwoordde Jezus.
Toen vroegen ze: ‘Welk wonderteken kunt u dan verrichten?
Als we iets zien zullen we in u geloven.
Wat kunt u doen?  
Onze voorouders hebben immers manna in de woestijn gegeten, zoals geschreven staat: “Brood uit de hemel heeft hij hun te eten gegeven.”’
Maar Jezus zei: ‘Waarachtig, ik verzeker u: niet Mozes heeft u het brood uit de hemel gegeven, maar mijn Vader; hij geeft u het ware brood uit de hemel.  
Het brood van God is het brood dat neerdaalt uit de hemel en dat leven geeft aan de wereld.’  
‘Geef ons altijd dat brood, Heer!’ zeiden ze toen.