Sinds 1998 is Pastor Richard Schreurs bezig met het schrijven en publiceren van zijn preken op het Internet. Deze grote inspanning heeft ertoe geleid dat we nu een fantastische hoeveelheid van meer dan 650 preken online kunnen presenteren. U kunt deze preken vanzelfsprekend gebruiken als inspiratie voor uw eigen overwegingen. We stellen het echter erg op prijs als u dan ook uw bronnen wilt vermelden (www.lidwina.nl) zodat meer mensen het prekenarchief hier online komen bezoeken.

geven en vergeven

[ vorige | lijst | volgende ]
 Auteur: Hans vd Laar (11e zondag jaar C)

Wat was ze toch sterk tijdens de uitvaart van haar man. Ze heeft geen traan gelaten. Dat wordt er gezegd en het wordt ook nog positief gewaardeerd. Alsof tranen om alle liefde, die er geweest is, verkeerd zou zijn? Je goed houden. Zorgen dat niemand ziet wat je voelt is blijkbaar nog steeds een groot goed in de ogen van veel mensen.

Pastor, het zit zo vast hier op mijn borst en in mijn maag. Ik kan niet praten over de dood van mijn vrouw. Ik kan niet huilen om al die dagen, dat ik alleen zit. Ik kan de radio niet meer horen, want ik ben jaloers op al die gezellige verhalen.  Ik kan niet meer fietsen, want dan zie ik ze met tweeën gaan en denk ik: dat kan ik nooit meer zo.

Ze hebben me zo’n pijn gedaan, meneer, dat ik er nooit meer kom en hier zijn ze ook niet welkom meer. Ik ben altijd zo goed voor hen geweest, maar nu is het voorbij. Het komt nooit meer goed.

Veel mensen zijn boos, teleurgesteld en trekken zich terug. Vandaag wil ik het met u hebben over die Farizeeër, die Jezus had uitgenodigd bij hem thuis. Hij ziet, dat een vrouw met groot verdriet en in tranen de voeten van Jezus wast met haar eigen tranen. Met een verhard hart zegt hij. Zie eens wat die Jezus doet. Hij laat zich de voeten wassen door een zondares. Hij moet toch weten, dat je daar niet mee omgaat. Een harde man. Er staat niet in het evangelie, wat hij allemaal heeft meegemaakt. Misschien staat deze man wel, voor alle mensen, die verhard zijn door alles wat er in hun leven is gebeurd, voor alle boosheid, die mensen oplopen als ze niet in staat zijn om mild te zijn voor zichzelf en voor anderen.
Die zogenaamde zondares weet van zichzelf dat ze verkeerd heeft gedaan en ook van haar staat niet in het evangelie wat precies en net zomin als het voor de Farizeeër belangrijk is wat hem dwars zit, is dat ook van die vrouw niet waar het omgaat. Ieder van ons heeft zijn eigen pijn, haar eigen littekens, zwakke punten en moeilijke kanten. Jezus zegt tegen de vrouw, dat haar zonden haar vergeven zijn getuige haar grote liefde. Met andere woorden wie veel liefde heeft te geven, valt ook veel te vergeven. Als je niet verhard, maar je tranen kunt laten lopen. Als je niet verstard, maar mild kunt zijn. Als je niet als steen wordt, maar zacht kunt zijn dan ben je in staat te geven, te vergeven. Voor Jezus is God Liefde en die liefde laat de zondares zien. Ze wordt vergeven omdat ze zelf mild is, zelf kan geven en vergeven. Afgelopen vrijdag werd er tijdens een uitvaart een gedicht voorgelezen:

De steen is sterk, maar het ijzer breekt hem
Het ijzer is sterk, maar het vuur breekt het
Het vuur is sterk, maar het water blust het
Het water is sterk, maar de zon verdampt het
De zon is sterk, maar de wolk verduistert haar
De wolk is sterk, maar de wind drijft hem voort
De wind is sterk maar de mens weerstaat hem
De mens is sterk maar de dood slaat hem neer
De dood is sterk, maar sterker dan de dood is de liefde
De liefde vergaat nimmer meer

Jezelf verharden, opsluiten zoals de Farizeeër maakt je tot een hard meedogenloos mens. Misschien een mens, die weliswaar precies weet hoe het hoort, maar nooit een mens, die kan vergeven, die kan geven, die Liefde kan delen, of om vergeving kan vragen. Onze God die Liefde is,  is ook Vergeving, is Mildheid en Zachtheid, dat we dat steeds weer mogen ervaren en uit mogen dragen hier en overal. Amen.


Lucas, 7, 36-50

Een van de Farizeeën nodigde hem uit voor de maaltijd, en toen hij het huis van de Farizeeër was binnengegaan, ging hij aan tafel aanliggen.  Een vrouw die in de stad bekend stond als zondares had gehoord dat hij bij de Farizeeër thuis zou eten, en ze ging naar het huis met een albasten flesje met geurige olie.  Ze ging achter Jezus staan, aan het voeteneinde van het aanligbed; ze huilde en zijn voeten werden nat door haar tranen. Ze droogde ze met haar haar, kuste ze en wreef ze in met de olie.  Toen de Farizeeër die hem had uitgenodigd dit zag, zei hij bij zichzelf: Als hij een profeet was, zou hij weten wie de vrouw is die hem aanraakt, dat ze een zondares is.  Maar Jezus zei tegen hem: ‘Simon, ik heb je iets te zeggen.’ ‘Meester, spreek!’ zei hij.  ‘Er was eens een geldschieter die twee schuldenaars had: de een was hem vijfhonderd denarie schuldig, de ander vijftig.  Omdat ze het geld niet konden terugbetalen, schold hij beiden hun schuld kwijt. Wie van de twee zal hem de meeste liefde betonen?’  Simon antwoordde: ‘Ik veronderstel degene aan wie hij het grootste bedrag heeft kwijtgescholden.’ Hij zei tegen hem: ‘Dat is juist geoordeeld.’  Toen draaide hij zich om naar de vrouw en vroeg aan Simon: ‘Zie je deze vrouw? Ik ben in jouw huis te gast, en je hebt me geen water voor mijn voeten gegeven; maar zij heeft met haar tranen mijn voeten natgemaakt en ze met haar haar afgedroogd.  Je hebt me niet begroet met een kus; maar zij heeft, sinds ik hier binnenkwam, onophoudelijk mijn voeten gekust.  Je hebt mijn hoofd niet met olie ingewreven; maar zij heeft met geurige olie mijn voeten ingewreven.  Daarom zeg ik je: haar zonden zijn haar vergeven, al waren het er vele, want ze heeft veel liefde betoond; maar wie weinig wordt vergeven, betoont ook weinig liefde.’ Toen zei hij tegen haar: ‘Uw zonden zijn u vergeven.’  Zijn tafelgenoten dachten bij zichzelf: Wie is hij, dat hij zelfs zonden vergeeft?  Hij zei tegen de vrouw: ‘Uw geloof heeft u gered; ga in vrede.’